هوای بارونی
دلنوشته های شعرگونه ی خودمهوای بارونی
دلنوشته های شعرگونه ی خودمهوای بارونی
توی اون نم نم بارون
بوی نم عین گلاب بود
حس بویائیم ضعیفه
ولی اون یه عطر ناب بود
با صداش از توی ناودون
صدا خنده هام بلند شد
آخه عاشق صداشم
اینو گفتم یهو بند شد
بازم آسمون ابری
بدون بارون و برفی
همه میگن که با این وضع
نداره واسه ما صرفی
آسمون که آفتابش زد
خورشید از دلش دراومد
حاجی هم با دلِ پر غم
از توی مزرعه اومد
گفت که محصولا خرابن
من دیگه حالی ندارم
با نگاهی که بهم کرد
فهموند که سرش سوارم
با این افکار خرابم
همینه که یار ندارم
حس بودن توی بارون
فقط نیس همین یه بارم
ببار ای ابر سفیدم
ببار ای ابر سیاهم
سفیدو سیاه مهم نیس
ببار که من پُرِ آهَم
دی ماه 1389
شعر خراب
تو چشات غصه می بینم، غصه هات رنگ شرابه
می دونم دلت شکسته، ولی به پاکیِ آبه
لحظه های بودن من، در کنار تو رقم خورد
غما رو از این دلم برد، می بینی همش تو قابه؟
توی اون غروب پاییز، یادته دستام چه گرم بود
لحظه ها بدون غم بود، نکنه همش یه خوابه؟!
حرف بزن با دل خستم، منم مثل تو غریبم
تو نده منو فریبم، واسا ،چهره تم سرابه؟
ما رو باش خوشحال و شنگول، اومدیم یه شعر سرودیم
می دونم شاعر نبودیم، این یکی شعر هم خرابه
دی ماه 1389
طلب عشق
گر در طلب یاری ، رخصت دیدار چرا؟
گر در پی یک یادی، فرصت بیدار چرا؟
رخصت به نگاهی و فرصت به صدایی
این آمدن و رفتن و این کار چرا؟
خرّم به نسیمی که آید ز بر او
تو در پی صد بادی و این بار چرا؟
رفتی که رسی تا به دم کوچه ی یارت؟
این خودکشی و حسرت و این دار چرا؟
باشد به ره عشق مشقت چو مسرت
این شکوه و ناله زدن و خار چرا؟
گویند ضعیفان نتوان عاشق عشق شد
کسب و طلب عشق ز این خواندن اشعار چرا؟
دی ماه 1389
آتش عشق
بشنو زین وقت تا بدانی عشق را
از ندای حق که گوید مشق را
هر که باشد در ره این عشق فدا
می دهم من آتش عشق و صفا
دور کردم من ز او آن غمِ درد
نه غم عشق، غم آتش سرد
عشق کارد در دلش ناله و صبر
گه سکوت و گه ببارد همچو ابر
عشق باشد بندگی، دیوانگی
نه خدایی کردن و بیچارگی
آن که دارد داعی حق و اله
بس ز که کِه باشد و یک که به راه
می برد باد او را اندر فغان
کو نباشد زآتش سردش امان
بشنو این حق هو حکایت می کند
زآتش سردت نذارت می کند
دی ماه 1389
